ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Νούμερο #2 άξονας που διασφαλίζει την ψυχική υγεία. Την πρώτη θέση την κλέβει η ενσυναίσθηση και οι άξονες είναι άλλοι δύο μετά, (όχι δεν θα τους αποκαλύψω ακόμα). Ο εσωτερικός ρεαλισμός είναι κάτι που καλλιεργείται μέσα στις ψυχές των παιδιών μας (ή και τις δικές μας όταν ήμασταν παιδιά) βάσει ασκήσεων "υγιούς σύγκρουσης" με το περιβάλλον και τους ανθρώπους που το απαρτίζουν. Ο ρεαλισμός βγαίνει απο την λατινική λέξη realis που σημαίνει "Στάση κατα την οποίαν κάποιος αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και τους περιορισμούς της" (λεξικό). Εσωτερικό ρεαλισμό αποκτά κάποιος απο το τέλος του 2ου έτους της ζωής του όταν πια, παύει να είναι ο πρίγκιπας/η πριγκίπισσα του σπιτιού (εάν υπήρξε ποτέ) και προσγειώνεται σε περιορισμούς/όρια της συμπεριφοράς του απο τους γονείς και τους λοιπούς παιδαγωγούς. Εάν θέλεις να ζημιώσεις την οργάνωση της σκέψης ενός παιδιού, ΜΗΝ του βάλεις αυστηρά όρια απο τα 3-6. Θα το οδηγήσεις σε μία ευφάνταστη χώρα των θαυμάτων όπου η Αλίκη δεν θα ξυπνήσει τελικά απο το όνειρο και στο τέλος θα γίνει η ίδια ο εφιάλτης του εαυτού της. Παιδιά απαίδευτα, παιδιά που η γιαγιά και ο παππούς τα καθήλωσαν σε ένα ανικανοποιητο "εγώ" ακυρώνοντας την κατατρεγμένη μάνα που τους έβαζε όρια, ή που τους τσαλάκωνε όσο άντεχε η ίδια. Ο εσωτερικός ρεαλισμός είναι α. Να ξέρω ποιος είμαι όσο αναλογεί στην ηλικία μου, β. Να ξέρω τους αληθινούς/ρεαλιστικούς τρόπους να είμαι αυτό που ονειρεύομαι, γ. Να γνωρίζω τα όρια μου μέσω των άλλων και δ. Να έχω εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου ακόμη και όταν εκείνες με προδίδουν. Κρίσιμη περίοδος παιδαγωγικής: 3-6 έτη. Μετά, όλα γίνονται λίγο δυσκολότερα, όχι ακατόρθωτα όμως...