ΣΥΜΒΙΩΣΗ

Η λέξη «συμβίωση» χρησιμοποιήθηκε από ψυχαναλυτές για να εξηγήσει την πρώτη περίοδο που ένα βρέφος συμβιώνει με τη μητέρα του απόλυτα εξαρτημένο από εκείνην σωματικά και ψυχικά. Η ανάγκη για ψυχική συμβίωση αφυπνίζει και αποπειράται να ποτίσει όλες μας τις ρίζες ανά πάσα στιγμή, ηλικία και για πάσα νόσο και ελπιδα. Η ανάγκη για συμβίωση είναι ακόμα και όταν παραξενεύεσαι που δεν έχει κανέναν στη ταβέρνα που πας ενώ τόσο καιρό εκλιπαρούσες για λίγη ησυχία και απομόνωση. Η συμβίωση είναι η απόδειξη της αυταπάγγελτης δυαδικοτητας του ανθρώπου, είναι η απόλυτη ρήση «no man is an island” και η αυτοπαραδοχη της ανάγκης μας να γίνουμε καλύτεροι ΜΕΣΑ από την ύπαρξη του άλλου διότι -όπως και στη συμβίωση με τη μητέρα- ο ένας μαθαίνει από τον άλλον, εξελίσσεται και στο τέλος παίρνει το πτυχίο που του αναλογεί, ο ένας της μητρότητας και ο άλλος της ενηλικίωσης. Στην περίπτωση της συμβίωσης μεταξύ ενηλίκων το πτυχίο λέγεται αυτογνωσία, αγάπη και ζωή. Η συμβίωση είναι βαθιά κοινωνικοποίηση και ας μην την μπερδέψουμε με γλέντια και τυμπανοκρουσίες. Συμβίωση είναι και η σιωπή με κάποιον στο ίδιο δωμάτιο καθώς κάποτε, ούτε η μάνα χρειαζόταν να παραφιλολογει στο παιδί της για να του δείξει αγάπη. Η ψυχολογία βοηθάει τον άνθρωπο να ανατρέξει και να αποκρυπτογραφήσει τις τωρινές του ανάγκες σε απόλυτη συνάρτηση με εκείνες που είχε πριν καν μαθει πως υπάρχει. Η συμβίωση λοιπόν είναι αρχέγονη μορφή της συντροφικότητας και καλο είναι να της αποδίδουμε την αξία που της αναλογεί.